Een jaar later......

Manlief is al een jaar thuis! December 2014 kwam hij thuis van zijn laatste uitzending en we zijn nu gewoon al een jaar verder.


Als ik terugkijk op het jaar 2015, het eerste jaar dat hij weer voor het eerst sinds heel veel jaar elke dag om 5 uur thuis kwam en elke avond thuis sliep dan is het snel gegaan. Het was een jaar met ups en downs en vooral heel veel wennen. Meer en langer dan ik had verwacht. Pas na een maand of 9 was het weer gewoon dat hij thuis was, het voelde weer als vertrouwd.


Het heeft ook zeker meer dan een half jaar geduurd voor ik niet meer bezig was met een uitzending. Stom genoeg kon ik pas na die maanden het voor mezelf duidelijk maken dat hij echt niet meer weg hoeft de komende tijd. Het heeft dus allemaal veel langer geduurd dan ik had verwacht.


We zijn nu dus een jaar verder en begonnen aan een nieuw jaar. Alles is weer rustig. We zijn weer goed op elkaar ingespeeld en ik ben met van alles bezig behalve uitzendingen. We zijn wel beide veranderd door de uitzendingen. Vooral in de positieve zin, maar ook in de negatieve zin. Ik ben af en toe zo zelfstandig dat ik soms manlief " vergeet" om naar zijn mening over iets te vragen. Vaak doe ik al iets en kom er daarna achter dat ik ook een wederhelft heb die misschien een andere mening of oplossing heeft. Dat zal de komende maanden vast nog wel goedkomen. Tenminste als het ons nog een jaar gegund is om uitzendingloos te zijn. Want het militaire leven blijft toch altijd onvoorspelbaar.....en dat is soms onhandig, maar ik kan er best mee leven.

Onderzoek aanbieden aan de 2de Kamer

Sinds een paar maanden schrijf ik een gastcolumn voor de oplinie en heb ik contact met 2 andere thuisfronters die ik vorig jaar ontmoet had bij de AFMP. Ongeveer een week geleden nam Anne-Marie Snels, de voorzitter van de AFMP contact met mij op. De vraag was of ik samen met hun het resultaat van het onderzoek aan 2 kamerleden wilde overhandigen. Het onderzoek was in de maand maart via de AFMP digitaal in te vullen, en vele thuisfronters hebben dit ingevuld. Daarbij konden wij onze ervaringen met de kamerleden delen. Het persoonlijk van iemand horen is immers anders dan het lezen op papier. En dus ging ik op dinsdag 21-4 al vroeg met de trein naar Woerden.

In Woerden stonden de 2 andere thuisfronters ( vrouwvan, en funnymrs) mij al op te wachten en het weerzien was erg leuk. Ookal zijn wij alle 3 zo verschillend, wonen ver uit elkaar, en onze mannen werken niet bij hetzelfde onderdeel, je hebt toch dezelfde ervaringen. En het met elkaar kunnen delen van die ervaringen is wat je af en toe zo mist. De reis naar Den Haag raakte wij niet uitgepraat over de afgelopen maanden.

Aangekomen in Den Haag liepen we naar onze afspraak met Anne-Marie Snels en hebben we alles nog even goed doorgepraat. Niet veel later kwam ook de radiojournalist erbij en gingen we op weg naar de 2^de kamer.  Natuurlijk eerst door de scan heen. Dus jassen, tassen, riemen, schoenen, horloges etc. op de band leggen en door het poortje ( dat natuurlijk piept als je 30 haarspeldjes in je haren hebt zitten).

De kamerleden Angelien Eijsink en Gert-Jan Segers kwamen aangelopen en Anne-Marie overhandigde hun het rapport. Daarna konden we in een kort gesprek met hun onze ervaringen delen. Zowel de negatieve als de positieve. En we konden vooral goed duidelijk maken dat wij positief zijn over defensie, maar dat er nog een paar zaken zijn die erg jammer zijn en waar zeker nog verbetering mogelijk is. Kamerlid Gert-Jan Segers had daarvoor de passende woorden “ Defensie is een lerende organisatie, en wij zijn lerende kamerleden, dit onderzoek zal ons zeker helpen”.

Het gesprek met de kamerleden heb ik als zeer positief ervaren. En de afgelopen jaren is er al veel meer rekening gehouden met het thuisfront en geprobeerd om meer te organiseren om het thuisfront te helpen. Maar we zijn er nog niet. Er blijven zeker nog een paar punten voor verbetering en er zijn ook een paar punten die nou eenmaal bij het vak horen.

Na het gesprek hebben ik en de 2 andere thuisfronters nog een klein interview gegeven voor de radio. Ik kwam tot de conclusie dat dit echt niks voor mij is aangezien ik niet teveel de publiciteit in wil. En natuurlijk stelt de journalist die vragen die je als thuisfronter niet wilt horen. De bekende vraag “ waarom trouw je dan met een militair” en “ denk je niet weleens, had mijn man maar een vak moeten leren” . Nee, ik ben niet getrouwd met de militair, ik ben getrouwd met de man. De man die ik al trouwde voordat hij militair werd. En ja, ik ben dol op die man, en ook op zijn vak. Want door dit vak wat mijn man zo graag doet heb ik een man die gelukkig is. En militair zijn is een vak. Een appart vak waar je jezelf voor meer dan 100% moet geven. ( had ik dat maar gezegd tegen die journalist)

Na het gesprek met de journalist hebben we nog even nagepraat over alles onder het genot van een drankje in de zon. En alle drie denken wij hetzelfde, wij staan allemaal achter onze militair, wij zijn trots op hem, wij zijn positief over defensie en voelen ons thuis in dit wereldje, maar een klein beetje meer begrip is wat de militairen en het thuisfront nodig hebben.

Want wij zijn allemaal ook gewoon maar mensen, met gevoelens en emoties.

verkeerde naam, foto en bloglink bij column

Vandaag verscheen de nieuwe oplinie. Funnymrs en ik schrijven daar beide om en om een gastcolumn in over onze belevenissen als thuisfront. De column van funnymrs zou vandaag in de oplinie staan en inderdaad stond deze erin. Helaas is er door een fout de foto, naam en bloglink van mij bij gedrukt. Ik ben niet de schrijver van de gastcolumn in de oplinie van februari 2015. De eer van deze prachtige column gaat geheel naar funnymrs. Graag zou ik jullie willen verwijzen naar haar blog om meer over funnymrs te weten te komen. http://www.funnymrs.com/

Manlief is weer thuis.

Manlief is weer thuis, alweer bijna 1,5 maand bestaat ons gezin weer uit 4 personen. Het voelt bijna weer normaal terwijl het nog lang niet zo is.

De dag van thuiskomst was weer een dag van vreugde en spanning. Het was de 4^de keer dat manlief weer thuis kwam maar toch ben ik nog net zo blij als de eerste keer. Misschien was ik deze 4^de keer wel een stuk blijer. Het waren namelijk 2 hele lange maanden geweest.

Zoals bij de andere dagen dat manlief thuiskwam gingen ik en mijn 2 jongens op pad voor balonnen en werd er weer een spandoek opgehangen. Het huis had ik weer een flinke opruimbeurt gegeven en de opa’s en oma’s druppelde weer langzaam binnen. We konden vertrekken.

 Voor de verandering zou manlief een keertje s’ middags aankomen, dus vol goede moet gingen we op weg naar eindhoven. Helaas bleek er ook nu een onbekende vertraging te zijn omdat vlak voor vertrek er iets met het vliegtuig was gebeurt. Het was dus onzeker of manlief die dag wel zou thuis komen. Gelukkig voor mij hebben onze 2 jongens nog niet een groot tijdsbesef en zolang ik niet vertelde dat papa niet thuiskwam of later thuis kwam was voor hun alles goed. Uiteindelijk na 3 uur vertraging ( het viel dus wel mee) kwam manlief aan op eindhoven. Het wachten duurde weer lang voordat ze eindelijk die glazen deur doorkwamen, maar de vreugde was er niet minder om. Mijn 2 jongens sprinten op hun papa af, en niet veel later hield ik manlief ook weer in mijn armen. Even bestond de wereld alleen maar uit ons 4en.

De weg naar huis was rustig, de spits was al voorbij en onze jongens waren in slaap gevallen op de achterbank. Thuis aangekomen werd de taart weer tevoorschijn gehaald en de cadeautjes werden uitgepakt. De opa’s en oma’s gingen weer naar huis en de kinderen werden die avond weer voor het eerst voorgelezen door hun papa. Alles was goed en er kon ons niks gebeuren.

De drukke dagen volgde, sinterklaas, kerst en oud en nieuw kwamen voorbij die eerste weken na terugkomst. En het was fijn dat manlief dit jaar wel met alles thuis was. Maar toch voelde het allemaal anders. Het leek wel of we mekaar nog steeds niet gevonden hadden. Ik vond het moeilijk om in een ritme te komen en me aan te passen aan het feit dat er weer een man in huis was. Ik had ook helemaal niet het gevoel dat de uitzending voorbij was voor ons, en ik was nog steeds bezig met weer een vertrek. Ik kan dus wel zeggen dat het nu moeilijker was om weer aan elkaar te wennen.

En nu zijn we 7 weken verder, manlief is alweer bijna 2 weken aan het werk en mijn jongens zijn weer naar school. Ons ritme van vroeg op staan, rond 17.30 eten met z’n allen aan de tafel en het niet meer alles alleen hoeven doen begint weer langzaam te komen. We zijn weer bijna een “ normaal” gezin. Ik houd zelfs tijd over en langzaam begin ik weer de rust terug te vinden die ik de afgelopen maanden gemist heb. Maar manlief en ik hebben elkaar nog steeds niet helemaal terug gevonden. Dat is iets waar we aan moeten blijven werken, en langzaam komen we weer een beetje dichter bij elkaar. Het gaat met veel ups maar ook diepe downs. Langzaam word het voor mij een stukje duidelijker dat manlief nu echt thuis is. Er is geen vertrek datum meer, geen snoeppot die gevuld hoeft te worden en vooral is er geen moment meer dat ik manlief moet loslaten om op uitzending te gaan.  Na 11 maanden uitzending, oftewel 320 dagen alleen zijn is het echt voorbij. Tenminste voorlopig dan…..

Groetjes Lynn.

 

 

 

 

 

 

 

" Hij kiest ervoor"

 

Iedere vrouw, man, vader, moeder, zoon of dochter van een militair krijgt te maken met die “ leuke” welbekende opmerkingen. En ik denk dat vrouwen/mannen van militairen ze het vaakst horen. Die altijd leuke opmerking “ tja, hij kiest er toch voor”. Afgelopen weekend was het weer raak, Ik had het zoveelste feestje waar ik alleen naar toe moest omdat manlief op uitzending is. De meeste familie leden weten wel hoe het een beetje gaat in dit militaire wereldje en vooral wat ze niet moeten zeggen ( de leuke opmerking, Tja, hij kiest ervoor). Ik kan met trots zeggen dat mijn familie ( ooms, tantes) altijd heel open zijn en meelevend als ze vragen naar de uitzendingen van manlief. Maar dit weekend werd het mij weer even duidelijk dat de mensen die heel ver van het militaire wereldje af staan erg zwart- wit denken. Toen ik aan een neef vertelde dat manlief weer op uitzending is kreeg ik de opmerking “ ja, daar kies je voor”. Dus ik dacht “ lynn, 3 keer zuchten, niet reageren” Maar van binnen was ik in gedachte aan het reageren op die rot opmerking die ik zo vaak hoor.

Ja het klopt ook dat een militair er voor "kiest". Als militair heb je kans om op uitzending te gaan, dit weet je ook en je gaat ervoor op oefening. Je leeft voor je vak, en je bent trots op je vak.  Ik kan begrijpen dat het voor een militair vervelender is als hij niet op uitzending kan.

Maar ik als vrouw van een militair ga echt niet naar de minister van defensie met de vraag of ze alstublieft mijn man 10 maanden op uitzending willen sturen. IK kies NIET voor een uitzending. IK kies voor mijn man, en ik kies ervoor om een uitzending zo goed mogelijk voor mijn man en gezin te laten verlopen. Maar ik kies echt niet voor de stress die bij een uitzending komt kijken, of alle verdrietige tranen die over mijn wangen en de wangen van mijn kinderen rollen bij het zoveelste vaarwel. Ik kies niet voor de dagen en nachten alleen in huis. IK kies er niet voor om mijn man met geluk eens in de 2 of 3 dagen via een slechte skype verbinding te zien en te horen. Als ik het voor het kiezen had dan zou er geen oorlog meer zijn zodat mijn man niet op uitzending hoefde. Als ik het voor het voor het kiezen had dan zou de wereld er een heel stuk beter uit zien. Maar ik heb het niet voor het kiezen. De enigste keuze die ik heb is me voor de volle 100% inzetten om een uitzending zo goed mogelijk te doorstaan voor mezelf, onze kinderen en voor manlief.

Dus na 3 keer zuchten besloot ik maar om niet te reageren omdat het toch geen nut heeft. Het gesprek vervolgde en niet snel na de opmerking “ ja daar kies je voor” kwam de opmerking “ ach het verdient super goed, je hebt niks te klagen”.

Ja, het klopt dat manlief meer verdient als hij op uitzending is, hij werkt ook 3x zoveel als normaal,  hij heeft geen vrije tijd zoals wij die kennen, en manlief is ook niet thuis. Maar hij verdient NIET super goed.

Dus ik besloot nog maar een keer heel diep te zuchten en dit gesprek tot een einde te brengen. Helaas kwamen toen de opmerkingen “ hij is maar kort weg geweest” en “ hij is alweer bijna thuis” nog even voorbij om vervolgens af te sluiten met “ tja, wat gaat hij dadelijk doen als hij weer in NL is?”. Toen besloot ik maar dat ik toch echt even uit moest leggen dat manlief ook in NL gewoon een baan heeft. Als hij weer terug in NL is gaat hij gewoon zoals iedereen om 7.30 naar zijn werk en komt om 17.30 weer thuis. Toen ik daarop de opmerking kreeg “ ooh, hij zal wel de hele dag niks doen want het is hier geen oorlog” besloot ik maar dat het tijd werd dat ik naar een ander tafeltje verhuisde.  En terwijl ik dit deed, zuchte ik nog maar een paar keer. Soms zijn er van die mensen…..soms…….

 

 

 

 

 

Groetjes Lynn.

p.s. hier vind je de link van het plaatje hierboven. Het is een amerikaans lijstje van 10 dingen die je niet tegen een vrouw van een militair moet zeggen. Het lijstje is erg herkenbaar en vooral erg leuk. http://armywife101.com/2014/08/10-things-never-say-military-spouse-least.html

Copyright:  http://www.123rf.com/profile_dolgachov

Het huwelijk.

Het is lang geleden dat ik een blog geplaatst hebt. Veel te lang geleden. Het was niet omdat ik er geen zin in had, of tijd. Het kwam omdat de afgelopen weken behoorlijk zwaar waren. Ik ben door een diep dal gegaan de afgelopen weken, maar klim er nu langzaam uit. Manlief is nu ruim 1 maand weg, we zitten dus weer op de helft en het aftellen kan weer beginnen. En dat is maar goed ook.

Na bijna 10 maanden uitzending, 4 keer afscheid nemen, en 4 keer door al die “ uitzendfase’s” gaan is het logisch dat het bij mij ook een keertje op is. Ik ben 9 maanden zo positief mogelijk geweest, maar deze uitzending valt me erg zwaar. Gelukkig heb ik een lieve familie die me de afgelopen weken uit het dal heeft getrokken, en is een gesprekje met de gevo van defensie ook heel fijn geweest. Het was voor het eerst dat ik echt inzag dat ik echt even hulp nodig had van buiten af. Gewoon om even te praten, je hart te luchten en vooral even boos te zijn.

Normaal is een militair een lange tijd thuis na een uitzending ( die uitzendbescherming) maar bij ons is dat dus niet zo. Manlief is in 1,5 jaar tijd 4 keer op uitzending voor in totaal 10 maanden en de tussenliggende maanden ( 2 of 3) ben je bezig met aan elkaar te wennen en je weer voorbereiden op de volgende uitzending. En dus heb je geen tijd om de problemen die in elk huwelijk voorkomen te bespreken en op te lossen. Je wilt natuurlijk in die 2 maanden dat hij thuis is geen ruzie maken maar in elk huwelijk zijn momenten dat je het met elkaar oneens bent. Tegen de tijd dat je er dan aan kan gaan werken moet het weer op “ hold” gezet worden omdat je man weer weg is. Problemen blijven dus sluimerend op de achtergrond even boven water komen maar onoplosbaar. Je hebt immers 2 personen nodig om iets op te lossen.

Die combinatie van telkens uitzendingen en “ huwelijksproblemen” zorgde ervoor dat mijn emotionele potje op was/is.  En dus heb ik een week elke dag lopen huilen en wist ik niet hoe ik in godsnaam verder moest. Na een zware week weet ik wel hoe ik verder moet. Hetzelfde als ik altijd doe, gewoon doorgaan! Nog een kleine maand doorbijten en dan is het echt voorbij. Dan komt een eind aan 10 maanden uitzending, het afscheid nemen, het alleen zijn en vooral het niet kunnen werken aan je huwelijk. Want ook een huwelijk is hard werken, een militair huwelijk misschien nog wel een beetje harder.

 

En geloof me, ik hou veel van manlief, heel veel. Dat is ook de reden dat wij samen zijn en blijven. Af en toe me ups en downs, maar we blijven voor elkaar kiezen. Ook als het minder gaat.

Groetjes Lynn.